Türk sinemasında babacan, sert görünüşünün altında yumuşak bir kalp taşıyan belli bir «tip» vardır. Filimciler senaryoya ne yapar eder, böyle bir tip sokuşturuverirler. Güler yüze, tatlı dile hiç mi hiç gelemeyen bu «babacanlar» genellikle iri kıyım olurlar. Cüsselerinin iriliği ile iyi kalpli oluşları en belirli özellikleridir. Bu tipin belli başlı iki temsilcisi Hulusi Kentmen'le Kadir Savun'dur. Konu gereği, iyi kalpli dev adamın biraz «mürekkep yalamış» cinsinden olması lazımsa Hulusi Keritmen tercih edilir, aksi halde bu tip rollerde Kadir Savun rakipsiz kalır. Bütün filimciler tarafından «Baba» lakabıyle çağrılan Kadir Savun'un evine giderken bir bakıma korku içindeydik. Hani iş yerinde gayet iyi olan amirlerin çoğunun aile hayatında «sert» olduklarına dair bir söz vardır ya, bu söz, Kadir Savun'un evine giderken bizi ister istemez «Acaba filimlerde bu kadar 'iyi' olan Baba Kadir Savun evinde de öyle midir?» şeklinde düşündürüyordu. Beyhude yere...