Tozlu Magazin

Az önce onu Arena Tiyatrosu'nun sahnesinde prova yaparken seyretmiştim. Şimdi kuliste karşı karşıya oturmuş konuşuyoruz. Yılların Aliye Rona'sı, bir genç kız canlılığı içinde durmadan anlatıyor, hep tiyatro aşkından, tiyatro sevgisinden söz ediyordu: «Dört yıllık bir aradan sonra, geçen sezon 'Gülriz Sururi - Engin Cezzar Topluluğu' na katılmıştım. Sonra sezonun bitmesi ile filim işlerim tekrar başladı. Yalnız tiyatroya geçmekle sinemayı bırakmış değildim. Bu mevsim de çok sevdiğim ve sanatını takdir ettiğim Altan Karındaşın teklifi ile karşılaşınca, bitip tükenmek bilmeyen tiyatro aşkımın etkisi ile de olacak, hemen kabul ediverdim. Şimdi bu sezon Arena'da 'Sasafra Dallarındaki Rüzgar' ı oynayacağız.» Aliye Rona'nın tiyatro sevgisi daha ilkokul sıralarında başlamıştı. O, aklımdan geçenleri sanki bir önsezi ile kavramıştı: - «Küçücük bir kızken evde ne kadar sandalye, koltuk varsa hepsini yan yana sıralar, sonra ev halkını bu sandalye ve koltu...

Hani acemi balıkçılar vardır, bilirsiniz. Yola uskumru tutma hayaliyle çıkar da — mesela — torik yakalar. Geçenlerde bizim şansımız da «acemi avcılar» usulü yüzümüze gülüverdi. Günlerden bir gün «Acaba Aliye Rona nasıl, ne yapıyor?» diye şöyle bir aklımızdan geçmiş ve: «Gidip bir konuşalım,» diyerek kendisinden randevu almıştık. Yani randevuyu aldığımız zaman hiç bir şey bilmiyorduk. Tespit edilen gün ve saatte kalkıp Aliye Rona'mn Kazancı Yokuşunda, bir apartmanın en üst katındaki dairesine gittik. Aman efendim, ne iyi etmişiz de gelmişiz! Aliye Rona her biri ayrı bir kararı açıklayan cümleleri peş peşe sıralamaya başlayınca not tutmaya yetişemez olduk. Aliye Rona kelimeleri tabanca mermisi gibi «Vurguluyor»; sert, kesin ve kararlı konuşuyordu: - «Yeşilçam'a kırgınım... Gelip, Tam bu rol size göre, ancak siz oynayabilirsiniz, deyip filim teklif ediyorlar. Bakıyorum tamam, 'Kabul,' diyorum. Sonra 'Pazarlık' başlıyor. Günde 1.000 lira istediğimi duyunca bi...