Dar beton merdivenlerden indiğimiz zaman, karşımızda oldukça açık mayosu içinde Nurlan San'ı bulduk. Son gördüğümüzden bu yana, öylesine değişmişti ki, neredeyse tanıyamayacaktık. Saçlarını kızıl renge boyatmıştı. Zayıflamış, incelmişti. Üstelik yanmış, bir çikolata olup çıkıvermişti. Nurlan'ın havlusunu yayıp güneşlendiği üzeri geniş beton duvara doğru yürüdük. Boğazdan tatlı, serin bir rüzgar esiyor, gemiler gelip geçiyor, bir kotranın içinden kızlı erkekli bir grup el sallıyordu. Nurlan San kotradakilere bakıp bakıp: - «Ah, şimdi bu kotranın içinde olmayı öyle isterdim ki... Ne yapalım, elbet benim de bir gün kotram, arabam olacak. Bir de kat alacağım. Göreceksiniz, bu söylediklerimin hepsini bir gün yerine getireceğim» diyordu. Sonra bir çocuk huysuzluğu ile, özlemini duyduğu şeyleri açıklamaktan biraz sıkılmış gibi, sözlerine devam etti: - «Şimdiye kadar mesleğime daha ciddi sarılsayıdm, hiç değilse bu söylediğim şeylerin yarısını pekala alabilirdim.» Bir an...