Gülşah tam bir ana kuzusuymuş. Bunu ondan, 60 gün ayrı kaldıktan sonra daha iyi anladım. Çünkü har gün gönderdiği mektuplarına yanıl varmak için öylesine yoğun bir trafik içine girdim ki, elimden hiç kağıt, kalem eksilmiyor. Bırakın sadece mektuplaşmayı inanın bir de hemen hemen her gece babası da, ben de Gülşah'la telefonda görüşerek belki de İstanbul'dayken konuşamadığımız kadar Londra'dan konuşuyoruz. Gülşah hem annemin, hem bizim yani iki evin bir gülüydü. Tabii ki, gidişi nasıl ki, Gülşah'da bir boşluk, bir özlem yarattıysa aynı duygulan bende de yeşertti. Gülşah burada kendi arkadaşları arasındayken ''Ben yalnız yapabilirim" diyordu ama annesinden, babasından uzak kalmanın acısını da 15 yıldır ilk kez tattığı için ona bu aynlık çok zor geldi. Ancak istikbali için İngiltere'de en azından daha dört yıl kalacağından mutlaka kendi kendine yetmeye alışacak, bu konuda kendisine tüm kalbimle inanıyorum...'' Evet bu sözleri 15 yaşındaki biricik ...