Şehrin ışıkları yavaş yavaş yanmaya başlıyordu artık. Koca kente akşam çökmüştü. Bu soğuk ve yağışlı kış akşamında işinden çıkıp da evlerine yetişmek için oradan oraya koşuşan insanlar, alabildiğine dolu otobüsler, yoğun trafik, gürültü her yanı doldurmuştu. Fergül arabasının camından dışarı baktı. Yavaş yavaş yağan yağmur altında grileşen ve gittikçe koyulaşan İstanbul ona her zamankinden daha hüzünlü, daha yorgun gibi göründü. Belki de şu anda kenti ve kendini özdeşleştirmişti. Çünkü kendi de yorgun ve hüzünlüydü. Kıyafetine baktı. Kendi de griler giyinmişti. Oysa giyimde genellikle canlı renkleri tercih ederdi. Sıkıntıyla radyoyu açtı. Çalan müzik onu mutlu kılmadı, düşüncelerinde uzaklaştırmadı. Tekrar kapattı. Aşağı yukarı bir aydır böyleydi. Tanıdıkları, alışmış oldukları neşesinin, canlılığının neden artık kalmadığını soruyorlardı ona. Genç kadın sıkıntısını bir türlü açıklayamıyordu. Daha doğrusu açıklamak istemiyordu. Aslında konuşsa, derdini dökse belki de ferahlar...