Şimdi anlatacağım, yazı yazan her insanın başına gelmiştir. Zaman olur parmaklarımız tuşa vurmak istemez, «ekmek paranız», olan o daktilo ellerinizin altmda büyür büyür, kocaman olur. Sizi yutacakmış gibi bir his kaplar içinizi. Bunalırsınız, kahredici bir acı gelip yüreyinize çöreklenir.. Ama bekleyenler vardır. Mürettipler bekler, dizgi makineleri bekler, her hafta yüzbinlerce okurun önünde yeni ufuklar açan dev rotatifler bekler.. Ak kağıtlar, dünyanın en temiz karasıyla kirlenmek için beklerler «a» yı, «b» yi, «c» yi.. Çaresiz başlarsınız yazıya; istemeye istemeye, zorlana zorlana vurursunuz tuşlara. İşte bu yazıyı hazırlarken de böyle oldu. Önce büyük bir «F» harfi çöreklendi kağıdın baş köşesine, arkasından «i» geldi, sonra «k»... Bir soluk alıp yazdığım ilk cümleyi okudum: «Fikret Hakan gitti.» Evet, 3 kelimelik minicik bir cümleydi bu: «Fikret Hakan gitti». Bırakalım çalsm şarkılar, bırakalım bazı insanlar Fikret'ten boşalacak filimlerin yağmasına girişsinler, bıra...