Tozlu Magazin

Türk sinemasının ilk “Fosforlu Cevriye”si olan Neriman Köksal ile halen bir gazetenin fotoromanında “Fosforlu Cevriye” olan Hümeyra , hafta içinde buluşup nöbet devir teslimi yaptılar... İki “Fosforlu”yu ŞEY biraraya getirirken, onlar yıllar arasında bir gezinti yapıyorlardı. Bundan tam 25 yıl önceydi... Türk sinemasınn o günlerde zirvedeki yıldızı Neriman Köksal ile erkek aktörlerin başta geleni Orhan Günşiray birlikte “Fosforlu Cevriye” serilerine başladılar... Bu filmler peşpeşe oynamaya başladığı zaman Neriman Köksal’ın külhan kadın tipi benimsendi ve Neriman Köksal’la “Fosforlu Cevriye” bütünleşti... Arada bir Türkan Şoray da bu türde ve isimde filmler yaptıysa da “Fosforlu Cevriye” Neriman Köksal’a maloldu sinemada... Ve aradan tam 25 yıl geçti... “Fosforlu Cevriye” yine karşımıza çıktı... Ama nöbet derişikliği yaparak... Bir gündelik gazetede yayınlanan ve aynı adı taşıyan fotoromanın başrolünü oynayan Hümeyra, tam yirmibeş yıl sonra Neriman Köksal’dan “Fosforlu” nö...

«Şişli'de bir apartman...» dayız. «Lüküs Hayat» operetindeki şarkının birinci satırı değil, sahici bir apartmanın içinde... Karşımızda güzel, alımlı - çalımlı, hatta epeyce ihtişamlı bir kadın, kucağına güzel bir «ut» almış, elindeki mızrapla bu boğuk sesli aletten tatlı nağmeler çıkartıyor. Hemen arkasından parlak, kırmızı rujlu dudaklarını açıp gözlerini kısıyor ve: «Vur sinema, mızrabın ile...» şarkısını söyiüyor. Arkasından o şarkı bitiyor başka şarkılar başlıyor: «Dünyada dost denen kelime yalan...», «Yalnız benim ol...», Sahilde o hoş buselerin...», «Mehtap...», «Dudağım dudağında...», «Sus sus kimseler duymasın...», «Kederli günlerimde...», «Aşk gönül vermem...», «Aşk ateşi hiç sönmez...» «Fosforlu Çevriye...» «Bana derler külhanlı...», «Şeker alalım...», «Ali Baba...». Bu şarkıları «geçen» kadın, Neriman Koksal,- ona ders veren öğretmen de, Maksim'de önünde şarkı okuyacağı saz heyetinden Kemal Demir adında genç bir musikişinas... Alaturkacılar kendilerine «mü...

Taksim Gazinosu sahnesinde sazlarını "Akord" eden çilekiş arkadaşlarının arasında heyecanlı heyecanlı dolaşıyordu. İşaret parmağım ileri doğru uzatarak: - Neler uyduruyorlar neler. Diye söze başladı. Behiye Hanım yüzünden hap almışım. Yok intihara kalkmışım. Olacak şey mi bunlar. Hiç kavga etmedik onunla. Ajda ile de etmedim. Beni anlaşılan filmlerden kabadayı sanıyorlar. İri olduğuma bakmayın. Oysa uysal, kendi halinde, hanımefendi bir kadınımdır. Perdenin yıllanmış şöhreti Neriman Köksal, geçen yıl bütün çevresini şaşırtan bir kararla şarkıcılığı seçip, Zeki Müren'in dümen suyunda Maksim Gazinosuna çıkarken, bütün bu başına gelenleri aklının kenarından bile geçirmemişti. Sinema seyircisinden çok daha değişik bir karakter taşıyan gazino seyircisinin alkışları arasında Neriman Köksal, İstanbul'dan sonra kendini Ankara sahnelerinin kulisinde de bulmakta gecikmemişti. İşte ne olduysa başkentin soğuk gecelerinde olmuş, eski perde, yeni sahne yıldızının iki tüp u...

Her «yeni denenen» iş, yapan için iki heyecanı birlikte getirir. Bunlardan ilki, bir işin yeniliğinden gelen tatlı heyecandır. İkincisi ise «başarıp başaramama» korkusunun körüklediği, ilki kadar «tatlı» olmayan daha başka bir heyecan. Bugünlerde Neriman Koksal biribirine taban tabana zıt bu iki heyecanı birlikte duyuyor. Hemen hemen günün her saatinde aklına girip çeşitli burgular yapan düşüncelerle cevap aramaktan bir hal oluyor. Meselenin aslı şu: Gönül Seval adil bir hanım organizatör var ya. İşte o hanım organizatör geçenlerde Neriman Köksala gelmiş, «Neriman hanım.. Ben Anadolu'dan yeni döndüm. Mart ayında bir turne daha yapmak istiyorum. Acaba as solist olarak benimle gelir misiniz?» diye sormuş. Neriman Köksal bir süre düşünmüş, sonra kendi kendine, «Niye gitmiyeyim,» demiş. «Filimlerim yıllarca Anadolu'da oynadı. Anadolu'nun birçok ilinde akrabalarım var. Giderim, hem oraları görürüm, hem de eğlence imkanları İstanbul’a nazaran daha kıt olan Anadolu'ya...