- Necooo sesini duyuyorum, bizim odaya da uğramadan gitme!... - Necooo beste yaptım, gelip dinler misin?.. - Aslan Neco, gazetelerle beraber dergileri de unutmadın!.. sesleri Neco 'nun geçtiği koridorlarda çınlıyordu. Bunlar, unutulmuşların, terkedilmişlerin yuvası Darülaceze sakinlerinin sevinç ve heyecan dolu sesleriydi... Repertuarı kadar gönlü de zengin olan sanatçı, her perşembe, kalbi şevkatle, elleri paketlerle dolu, bu kimsesizler yuvasına koşuyor. Her perşembe onun gittiği koğuşlarda bir bayram havası eser, kulaklar kirişte, gözler yollardadır. Neco gelene kadar ayrı bir heyecan, o geldikten sonra ayrı bir heyecan içindedirler. Boynuna sarılan, ona beste yapan, derdini anlatan, istekleri olan hep perşembeyi bekler. Neco onların değişmez sevgilisi, en iyi dostudur. «Arkadaşlarım» dediği Darülaceze sakinlerinin gerçekten gözbebeği olan sanatçı, bu bambaşka hislerle dolu sevgi çemberi içersinde kendini unutup onlardan biri oluverir ve orada saatlerin nasıl geçtiğ...