Ana içeriğe atla

Ayten Gökçer 2 Aylık Kızını Bıraktı

BALKANLARIN ve Orta-Şark'ın en modern tiyatro binalarından birinde, İstanbul Kültür Sarayı’nda geçen hafta dünyaca ünlü bir rejisörle konuştuk. L’ystsrada’yı sahneye koyan Takis Muzenidis'le, piyesin başrolünü oynayan Ayten Gökçer'den günlerce önce randevu aldık. Kültür Sarayı’na gidince Fatoş Sevevgil'in (Refik Ahmet Sevevgil’in kızı) yardımıyla Muzenidis’le nihayet karşı karşıya gelebildik.
Rejisör Takis Muzenidis, 1911 yılında Trabzon’da doğmuş. 1919 yılında ailesiyle birlikte Yunanistan’a gitmiş. Orada eğitimini yapmış, sonra uzun süre Almanya’da okumuş. Kendisi halen Yunan Devlet Tiyatrosu'nun baş rejisörü. Ayrıca Tiyatro Akademisi'nin birinci profesörü. (Yetiştirdiği öğrenciler arasında Maria Dallas'la, Aliki Vuyuklaki de var.) Durun daha bitmedi. Her yıl Amerika'ya gitmeyi, orada 3 ay süreyle çeşitli üniversitelerde konferanslar vermeyi gelenek haline getirmiş. Sadece bu yıl Amerika’da 3 ay yerine 2 ay kalacak ve bu süre içinde 15 üniversitede 34 konferans verecek. Bunlar bir tiyatro adamının 'dünyaca ünlü' olmasına yeter diyorsunuz, değil mi? Ama Muzenidis, sadece bir «teori adamı» değil. Yunan Devlet Tiyatrosu baş rejisörü, ayrıca Amerika, Almanya, Avusturya, Bulgaristan ve Mısır'da da birçok eser sahneye koymuş bir yönetmen. 1959 yılında memleketimize gelip Ankara Devlet Tiyatrosu'nda Oidipus'u sahneye koymuş. Paris’te Sarah Bernard Tiyatrosu’nda oynayıp, büyük takdir toplayan bu piyes, Yunanistan'da da uzun bir süre afişte kalmış...
Yakında Kültür Sarayı’nda seyredeceğimiz «L'ystsrada» İstanbullu tiyatro severlerin hiç de yabancısı olmadıkları bir piyes. Hatırlayacağınız gibi Aristo- phanes'in bu eserini Lale Oraloğlu bundan 3 yıl önce «Kadınlar l'ıh Derse» adıyla oynamış, müstehcen bulunan piyes yasaklanınca Oraloğlu, günlerce açlık grevi yapmıştı. Bunu düşünerek Muzenidis’e, L’ystsrada’nın açık saçık bir piyes olup olmadığını sorduk. Rejisör önce, «Bu adam ne diyor?» gibilerden yüzümüze hayretle baktı, sonra, «Bu, bir yorum meselesidir,» dedi. «Aristophanes satir yazar. Satir için her şeyi kullanabilir. Bu, şu demektir: En müstehcen eserin bile müstehcen olup olmaması rejisörün elindedir. Eserin yazıldığı çağda. Atina aynı zamanda 3 muhabere birden yapıyordu. Aristophanes bu eseri barış özlemini dile getirmek için yazmıştır. L'ystsrada'yı müstehcen bir hale sokmak hatadır.»
Biraz sonra aynı konuda Ayten Gökçer'le konuşmaya başladık. Genç kadın anneliğin taze heyecanıyla yanıp tutuşuyor. Konumuz tiyatroyla Aslı arasında gidip geliyor. Önce piyesten konuşuyoruz. Ayten Gökçer, Yunan rejisöre nazaran Türkiye'deki «Kadınlar l'ıh Derse» olayını çok daha iyi biliyor tabii. Ama o da bir noktada rejisörün fikriyle birleşiyor:
- «Muzenidis, eseri aslına sadık kalarak Aristophanes'in temasına en uygun bir biçimde sahneye koyuyor. «L'ystsrada'da da müstehcen bir şey olduğunu hiç sanmıyorum,» diyor, sonra piyes hakkındaki fikrini, «Milat’tan 425 yıl önce barışı düşünmek, daha doğrusu barışı kadınların yapacağını düşünmek çok enteresan,» diye ekliyor.
Sonra söz Ayten Gökçer'in kızı Aslı'ya intikal ediyor. 6.12.1969 tarihinde dünyaya gelen minik Aslı, şimdi Başkentte anneannesinin yanında kalıyormuş. Ayten Gökçer, her gün annesine birkaç defa telefon edip kızını soruyormuş. Ayrıca «Damdaki Kemancı» oyunu heırt İstanbul’da, hem de Ankara’da oynandığı için eşi Cüneyt Gökçer, haftanın üç gününü Ankara'da geçiriyor, İstanbul’a gelişinde eşine kızından haber getiriyormuş. Ayten Gökçer, aldığı haberlerin bir kısmını bize aktarırken neredeyse sevinçten ağlayacaktı: «Aslı artık sese bakmaya başlamış, iştahı iyiymiş, Allah’a şükür hastalığı yokmuş,» diyordu.
Ayrılırken, «Peki Ayten hanım,» diye sorduk. «2 aylık çocuğunuzdan ayrılmak size güç gelmiyor mu?»
Ayten Gökçer, «Bakın size bir sır vereyim,» dedi. «Kimseye söylemeyin!»
Bizden müsbet cevap alınca başlıyor anlatmaya: «Zor geliyor, hem de nasıl zor geliyor bir bilseniz. Aklım fikrim Aslı’da... Ama biz böyle terbiye aldık. Tiyatro artisti, asker gibidir. Vazifeye çağırıldınız mı, 'Gelmem' demek yoktur. Bu yüzden yavrumun hasretini içime gömüp ben de İstanbul'a, Kültür Sarayı'na vazifeye geldim.»
Sözümüzü tuttuk. Ayten Gökçer, «Kimseye söylemeyin,» dediği için biz de kimseye söylemedik! Ama, «Yazmayın,» diye rica etmediği için yazmakta bir sakınca görmedik! Üstelik, laf aramızda, bir insan, bir tiyatronun umum müdürünün eşi olur ve böyle bir vazife anlayışına sahip olursa, her halde ancak can-ı yürekten tebrik edilir...(diğer haberler için aşağıdaki linke tıklayın)

Etiketler

Etiketler:
Yer: İstanbul, Türkiye

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Kartal Tibet'le Bıyık Üzerine

Bıyık deyip geçmeyin hemen... Burnun hemen dibinde başlayıp üst dudağa paralel siyah bir çizgi çizen «bıyık» dediğimiz nesne cins cinstir, çeşit çeşittir. Kaytan bıyık vardır, pala bıyık vardır, badem bıyık vardır, pos bıyık vardır, douglas bıyık vardır, hatta pis bıyık bile vardır. Anlayacağınız hanımların biçim biçim, renk renk, çeşit çeşit saçları ve dahi saç modelleri varsa, biz erkeklerin de «bıyık» avantajı var. Üstelik bizimki öyle berberdi, kuafördü gibi beklemeli, masraflı değil. Bir makas, küçük bir ayna bıyığınıza istediğiniz biçimi vermek için yeter de artar bile! Şimdi, durup dururken bu bıyık meselesinden söz açışımız elbette sebepsiz değil. Biraz ilerimizde filim çevriliyor. O sahnenin çekimi biter bitmez Kartal Tibet yanımıza gelecek ve onunla «bıyıktan» bahsetmeye başlayacağız. Zihni temrin bizimkisi yani... Evet, sahne bitiyor, Kartal Tibet rejisörden izin alıp yanımıza doğru yürümeye başlıyor. Geldi... oturuyor... KARTAL TİBET VE BIYIK Kartal Tibet’te «bıy...
Yorum Gönder
Devamı

Fatma Girik'in Çıplaklıktaki Cömertliği

Dünyanın birçok yerinde olduğu gibi sinemaya da muhtelif yollardan gelinir; gelenlerin çoğu şöhret olup bol paraya kavuşma hayalini içlerinde bir virüs olarak taşıyarak silinip kaybolurlar, bir kısmı daha ilk edimini attığında önündeki bütün kapıları ardına kadar açık bulup zahmetsizce merdivenleri tırmanır; kimi dert çeker, çile çeker ama, direnir, şansını bekar. Şans günün birinde ona gülünce her şey birden ışıldar, şan, şöhret, para, hayranlar onun olur... Fatma Girik’i hangi sınıfa sokabilirsiniz. Bize kalırsa bu klasik sınıflamanın dışındadır Yeşilçam’ın mavi gözlü, açık sözlü Fato’su... Dışındadır, çünkü o şöhret olmak için çile çekmemiştir. Evet, sinemaya figüranlıkla başlamış, «Günahkar Baba» da, «Beş Hasta Var» da figüranlık yapmıştır, ama birden başrole fırlamış ve bir daha oradan aşağıya inmemiştir. Ama ne var, biliyor musunuz? Fatma Girik 'in asıl çilesi o zaman başlamıştır. Yeşilçam'da kadın yıldız öpüşmez, soyunmaz, makyajsız kamera karşısına geçmez, İstanb...
Yorum Gönder
Devamı

Turgut Özatay Evlendi

1964 yılını 1965'e bağlayan günlerdeyiz... İstanbul rıhtımına güzel bir Italyan gemisi yanaştı: «San Marco»... Gemiden çıkan turistler Istanbul'ın tarihi anıtlarını, tabiat güzellikleri görmek istiyorlar. Geminin merdivenlerinden iki İtalyan kızı iniyor. Tam o sırada Türk sinema dünyasının ünlü karakter oyuncusu Turgut Özatay da orada bir arkadaşını ziyarete gelmiş. Kızlardan İngilizce bileni Turgut'a, «Ayasofya'ya ne taraftan gidebiliriz?» dîye sordu. Turgut da bu iki turist kıza, «İsterseniz otomobilimle sizi oraya götürebilirim,» cevabını verdi. Biraz sonra üç kişi Ayasofya'nın 1500 yıllık kubbesi altında geziyordu. Genç kızlardan Cinzia Morigi adında olanı Fransızca biliyordu ve Urbino üniversitesinde felsefe doktorası yapıyordu. Cinzia, İtalya'ya gittikten sonra, pek beğendiği Turgut Özatay'a bir teşekkür mektubu yazdı. Turgut bu mektubu arkadaşı Vladimir Krasovsky'ye tercüme ettirdi. Mektuplaşma aylarca, hatta yıllarca devam etti. 1965 geçmi...
Yorum Gönder
Devamı

Orhan Gencebay'ın Spor Tutkusu

Spor adaleyi güçlendirmekle kalmaz, aynı zamanda beynin bütün fonksiyonlarını da güçlendirir, dolayısı ile iradeyi ve mantığı sağlamlaştırır.» Orhan Gencebay birbirinden ağır halterleri kaldırır, bisiklette pedal çevirip ter atarken, bir yandan da bunları söylüyordu. Sanatçının periyodik spor çalışmasını yaptığı aletli jimnastik salonunda bir yandan resim çekiyor, bir yandan da spor üzerine söyleşiyorduk. Orhan Gencebay, pek çok sinema sanatçısında bile olmayan atletik bir yapıya ve fiziğe sahipti ve bunu sürekli spor yapmaya borçlu olduğunu söylüyordu. Sanatçı sporla çocukluk yıllarından bu yana devam edegelen ilişkisini şöyle anlattı: «Samsun'da ortaokul ve lise sıralarında 5-6 yıl aralıksız vücut estetiği ve güreş çalıştım. Kondisyonum çok iyiydi. O yıllarda biraz da Jiu-Jitsu çalıştım ama, o zamanlar Uzakdoğu sporları ülkemizde henüz çok yeni idi. Bu yüzden o yönde pek fazla gelişemedim. Her zaman çok yürür ve çok koşardım. Bu, sadece bana özge bir davranış değildi....
Yorum Gönder
Devamı

Hülya Avşar Dostluğu Anlattı

Nükhet kalabalık sinema salonundan çıkarken iki saattir kapalı bir yerde kalmanın sıkıntısını hissetti içinde. Ama sonra güzel bir film seyretmenin mutluluğu her şeyi aldı götürdü. Dışarıda hafiften yağmur yağıyordu. Kıştan kalan bir gün bu bahar havasını alıp götürmüş, yerini serin, yağmurlu, kapalı bir güne bırakmıştı. Caddenin kalabalığına, otomobillerin oradan oraya koşuşturmalarına baktı. İçinde milyonlarca insanı barındıran bir şehirde yaşamdan bir kesit diye düşündü. Sonra düşünceleri o insanların üzerinde yoğunlaştı... Sevgiyle baktı herbirinin yüzüne ayrı ayrı. Yaşam, insanlar, içinde bulunduğu ortam, her şey güzeldi aslında. Ama bu bir bakış açısı değil miydi? İnsan nasıl bakarsa öyle görmez miydi çevresini, öyle algılamaz mıydı çevresindeki olayları? Başını kaydırdı, gökyüzüne baktı. Serin yağmur damlaları yüzüne damladı, üşüdü, başını eğdi. Sonra bu hareketi caddenin tam ortasında yaptığını farketti. Kendi kendine güldü. Önündeki yol uzundu. Hızlanan yağmurla bi...
Yorum Gönder
Devamı